Bankjespraat.

Mevrouw, mag ik u iets vragen?

Zondagmiddag een week of wat geleden om een uur of 4. Ik zit iets te lezen op een bankje in de zon en na het horen van deze vraag kijk ik in het gezicht van een jongen. Leuke ogen, lieve lach, vreemd kapsel en een tatoeage op zijn voorhoofd. Ja hoor, vragen mag. Hij vraagt me of ik wat voor hem kan missen. Nu ben ik anti bedelaar, hier in dit land is voor iedereen wel ergens een potje wat opengetrokken kan worden, maar ik ben wel benieuwd naar de reden van zijn vraag.

Hij blijkt nog niet genoeg te hebben om te slapen bij de daklozenopvang. Ik vind dat triest. Niet vanwege het bedrag, wel omdat hier een joch staat wat iets bij mij losmaakt.

Ik heb 1 euro, een appel en probeer uit te vissen hoe het nou komt dat zo’n joch als hij op straat zwalkt. Ja hoor, hij blowt ook wel. Hij heeft de havo afgemaakt maar toen ging opeens zijn vader weg. Hij ging meer blowen, ging foute dingen doen, kreeg veel ruzie met zijn moeder en toen heeft ze hem eruit gezet.

Hij kon een poosje bij een vriend logeren, heeft inmiddels een hulpverlener en staat op de wachtlijst voor een begeleid woonproject maar ja, dat is er nog niet en bij die vriend kon hij ook niet meer blijven.

Ik snap die moeder wel. Zo’n knul die niks uit lijkt te voeren, niet aanspreekbaar is en in de weg loopt of hangt.

Ik snap die jongen wel. Wat thuis was met een vader en moeder ligt in stukken, iedereen is boos en verdrietig maar erover praten met elkaar gebeurt niet en eigenlijk wil ie ook wel anders dan dit.

Ik snap die ouders van vrienden wel. Zo’n joch wat je niet heel goed kent en anders doet en er ook raar uitziet.

Ik snap ze allemaal. Omdat ik zelf aan die kant heb gestaan maar hem toch niet eruit heb gezet. Omdat ik gerammeld heb aan de poort van hulpverleners waar ik geen bal mee opschoot. Omdat ik gepraat heb op school om een vinger aan de pols te houden maar dat niet kreeg want hij was 18. Omdat je zelf lamgeslagen bent om wat je overkomt. Omdat je het zelf dan ook niet meer weet.

Wat ik niet snap is het geschuif van hulpverlener naar hulpverlener, het afschuiven van school en instanties onder het mom van 18 en zelfstandig zijn maar dat je wel als ouder verantwoordelijk gehouden kunt worden voor de misstappen en financiële puinhoop die je kind maakt en kan maken want 18, een school die wel subsidie opstrijkt voor het leerlingen aantal maar niet aan de bel trekt als ie gewoon niet komt. Een mentor die eigenlijk ook afgebrand is maar toch niks anders gaat doen. Het is makkelijk praten vanaf de zijlijn en of zijn verhaal klopt is ook maar de vraag maar snappen .. nee vaak niet.

De zon scheen nog steeds, de appel was op. Hij vond het fijn een praatje gemaakt te hebben met mij en moest toch maar weer eens gaan.

Dag; jongen van nog net niet volwassen genoeg om alles te overzien. Op den duur komt het wel goed met jou en je moeder. Zo is het hier ook gegaan. Ik hoop dat je niet veel verkeerde mensen onderweg naar volwassen worden treft. Dat havo diploma heb je en dat rare model kapsel en pluk schaamhaar onder je kin is veranderbaar. Die tatoeage op je voorhoofd gaat wat meer moeite kosten maar is ook behandelbaar. De klungel die dat heeft gedaan heeft niks achter zijn voorhoofd zitten. Daar is weinig aan te doen.