Terug naar de Natuur

Stikstof, fijnstof, CO2 uitstoot, broeikaseffect, plastic soep, een stijgende zeespiegel…  het houdt niet op. Niemand staat handenwrijvend op met het idee “laat ik vandaag eens flink mijn best doen om de wereld te verpesten” en de meeste mensen willen ook wel maar ja, dan moet er iets ingeleverd of aangepast worden aan de levensstijl en dat wil men dan weer niet. Feit is dat ons leefgebied rap naar de klote gaat door eigen toedoen en daar moeten we iets mee. Nu ben ik moeder Theresa niet en de wereld in mijn uppie kan ik zeker niet veranderen maar wel heb ik die aap op m’n schouder die in mijn oor toetert dat alle beetjes helpen.

Opgegroeid met “verbeter de wereld, begin bij jezelf” en wellicht een stukje boetedoen voor mijn soms immorele gedrag doe ik dus mijn best mijn ecologische voetstap te verkleinen. Afval scheiden maar papier met etensresten en zwart plastic bij het restafval. Batterijen, kapotte lampen, chemische zooi en kapotte apparaten her en der in leveren, boodschappen doen met eigen tassen en zakjes in een winkel waar fruit en groente onverpakt ligt. Minder vlees te eten en als wel, dat te laten verpakken in een meegebracht bakje of papier, ook ik weet soms niet meer of het echt wat uitmaakt. Er is het nodige vervangen door schonere spullen voor cosmetica en schoonmaak, doe behoorlijk aan consuminderen door geen onnodige junk aan te schaffen, (winkels als action vermijden helpt enorm 😜) schaf kleren aan via ruilbeurzen, 2e hands of duurzaam (project cece.nl), en verplaats me veelal per fiets of openbaar vervoer. Of ik er goed aan doe of hier alleen mijn geweten mee sus.. tijd zal t leren.

Maar nu is er een ander dilemma. Na een paar jaar te hebben overgeslagen heb ik mezelf recentelijk weer eens getrakteerd op een vakantie Vakantie (uh ja, gevlogen maar wel de volle mep betaald) en bij de voorbereiding kwam ook het rampdocument hoe te handelen als het onomkeerbare gebeurt weer ter tafel. Ik heb geen plan in die richting maar ja, 1x totaal verrast worden en niet weten hoe en wat vond ik wel genoeg voor mijn jongens. Vandaar mijn “in geval van nood slash hoe vaar ik uit” document.

Waar vingerwijzend de Boterpiet en Woke naar diverse partijen als grootste veroorzaker van het milieuprobleem gespeeld wordt lijkt er in de uitvaartbranche nog niet heel veel op gebied van verduurzaming te gebeuren en rookt de schoorsteen er lustig op los. Ongeveer 65% van overledenen wordt gecremeerd en per crematie gaat er meer dan 100 kilo CO2 de lucht in. Omgerekend een gasverbruik van ongeveer 140 keer douchen.

Cremeren valt dus af.

Begraven dan ? in een kist van iets wat ook weer niet al te milieuvriendelijk is en met een steen op m’n kop. Dat marmer en natuursteen op de begraafplaatsen schijnt ook al niet al te netjes gedolven te worden. Slechte werkomstandigheden en kinderarbeid enzo. Dan lig ik ook niet rustig.

Een vrij nieuwe ontwikkeling is resomeren of cryomeren maar ook dat trekt me ook niet zo. Ook schijnt er iets te zijn als een soort van bijenkorf waarmee je dan in een boom wordt gehangen en zo verteert. Klinkt best luguber. Zo van “eindelijk hangt ze”.

Ik denk dus erover het uitvaren vrij letterlijk te laten uitvoeren. Weg dobberend op een bootje naar een plek in de natuur alwaar ik bovengronds mag composteren. (humusatie) of ondergronds in een kist van mycelium.

Dan doe ik als semi boerin van een hakjes en klompenleven tegen die tijd toch nog een heel erg duurzame actie met mijn zelfgemaakte composthoop en is die aap op mijn schouder eindelijk stil en tevreden. Ik zou alvast kunnen beginnen met het breien van een alpacawol lijkwade. Daar is genoeg van op mijn werk en haar is fijn nestmateriaal voor vogels. Hebben zij ook nog plezier van mij. Mocht dat niet gelukt zijn (altijd te weinig tijd..) dan graag gewikkeld in iets wat uiteraard niet uit de fast fashion lane komt en absoluut niet in een ondefinieerbare tint. Mijn leven in grijswijk is al grauw genoeg.

Update : september 2022 is zus gaan uitrusten. Daarover geschreven in Allerzielen.

Spreekwoorden en gezegdes met betrekking tot doodgaan zijn er heel veel. Het hoekje om zijn (gaan d.w.z. dood zijn, gestorven zijn; sterven; de bocht omgaan, – om zijn (Harreb. II, LXIII b; Molema, 43 b); is zoveel als heengaan, uit het oog verdwijnen. De uitdr. is ontleend aan de zeelieden, die bij het uitzeilen den hoek van een onzer zeegaten omgingen en vaak nooit weer gezien werden;

Bronvermelding ; https://www.encyclo.nl/lokaal/10778&page=12

Fotobron ; https://www.pexels.com/nl-nl/zoeken/dode%20bloemen/

PROJECT