Conakry dag 5 en 6

Vandaag mag ik in mijn blote gat rondhuppelen. We gaan ons laten scrubben, wassen en masseren in een plaatselijke hamman. Op afgesproken tijd zitten we in de receptieruimte, alwaar 2 heren lusteloos op stoeltjes hangen (het zijn de kappers en ze doen ook pedi en manicures) en er een breedbeeld tv afroclips afspeelt en af en toe knetterende scheten laat omdat er iets met de stroomtoevoer lijkt te zijn. We worden verzocht plaats te nemen en even te wachten. Na een klein half uur wachten en verschillende mensen binnen hebben zien komen en verdwijnen door andere deuren vraagt vriendin wat de bedoeling is. Volgens het meisje duurt het nog maar even, mensen hebben pauze, klant tussendoor etc. Na nog een half uur glij ik zo ongeveer van de bank af van met een zweetreet, de airco lijkt er voor de sier te hangen of blaast warme lucht, en bovendien hebben we ’s avonds yoga. Na nog eens vragen worden we na een minuut of 10 inderdaad opgehaald voor onze behandeling boven. ’s Morgens hadden we al een rondleiding gekregen dus een beetje voorbereid waren we wel. Alles is er, tot bruinkanon aan toe maar het zijn allemaal aparte kamertjes in wat ooit een woonhuis lijkt te zijn geweest. Van de 6 kluisjes kan er 1 op slot, we krijgen een badjas en een blauw dingetje wat een papieren broekje blijkt te zijn. One size fits all want het is eigenlijk een lapje met 2 elastiekjes haha.

Maar hoe het interieur en ik er uitzie doet er niet toe, stomen, scrubben, gewassen en afgespoeld worden als een baby is heerlijk en de massage erna als een kers op een heerlijk toetje.  Op vleugeltjes gaan we naar huis. Met spijt dat we geen schone pyjama hebben meegenomen om dat gevoel vast te houden want nu hijsen we ons weer in een plakkloffie om door 3 stoffige straten te lopen.  Voor vriendin was dit ook de 1e keer en zo goed bevallen dat ze besluit een abonnement te nemen en als dan toch decadent doen, zich voortaan door de auto te laten ophalen in een kaftan.

Tot zover de ontspanning die dag want om 7 uur yoga en door dat uur wachten hebben we nog net tijd een broodje kaas naar binnen te werken. Bij het zwembad van een appartement dichtbij dus we lopen. Na een uurtje buigen en strekken in de buitenlucht is het zen gevoel van de hamman ingeruild voor een algehele staat van stof, plak en spierpijn.  Maar wij kunnen dit prima handelen. We doen een drankje in het hotel ernaast en genieten van het geruis van de zee. Thuis douchen en heerlijke frisse lakens voelen.

De volgende dag vroeg op want we gaan een dagje naar Ile de Kassa. Niet ver uit de kust liggen 3 eilanden waarvan deze er 1 is. Tamara het grootste en Roume het kleinst. Samen Ile de Los. We komen er met een piroque, een houten motorboot waar er honderden van liggen. Zowel om mee te vissen als transport waar van alles op vervoerd kan worden van en naar de eilanden. Het overtochtje duurt ongeveer een half uur varen en de zee rustig. Ben ik blij om want ik ben ridder schijtebroek. Onderweg naar het eiland tel ik 3 scheepswrakken en drijft er van alles voorbij.  Bij aankomst blijkt mijn witte shortje geen handige keus voor zo’n bootje. Met de groenbruine vegen, die gelukkig op mijn bilvlakken zitten en niet in het midden, zou je zomaar kunnen denken dat ik me heb bescheten.

Bij aankomst op het eiland staat er een jochie van een jaar of 10 die onze tassen aanpakt en me als een prinses aan zijn handje het strand op begeleidt. Volgens vriendin kun je je zelfs de boot uit laten dragen. Het idee veroorzaakt een morele twist in mijn brein. Verwend worden is tenslotte best lekker. Op de eilanden komen er vooral in de weekenden mensen zowel voor een dag als met overnachten, vandaag is het rustig en op een paar mensen na hebben we het strand bijna voor ons alleen. Wat een andere wereld.  Simpel, heel basic en toch voelt het superluxe. Vriendin is al eens geweest en kent de uitbater.  Of andersom want hij onthoudt iedereen en andersom. Abou is de personificatie van Ile Kassa. Hij komt ons begroeten en vragen of we willen eten en om welke tijd. We zonnen, zwemmen en lezen en rond lunchtijd wordt voor ons de tafel gedekt op het strand. We doen ons te goed aan een superlekker gegrilde vis, inktvis nog nooit eerder zo zacht en gekruid, garnalen die commando’s heten vanwege het formaat en vis-saté. Met erbij gebakken bananenfriet. Na de lunch komt hij met ons koffiedrinken en op zijn gemak een praatje maken.  Best jammer geen Frans te spreken maar vriendin heeft een leuk gesprek. Hij nodigt ons uit later de dag mee te lopen naar de andere kant van het eiland en ons daar op te laten halen door Djibril, onze piroguier, wat we ook doen.

De wandeling naar de andere kant van het eiland gaat via een zandpad door een stukje bos, het jongetje wat de tassen droeg is er weer en een grotere jongen loopt met ons (?) mee met een autoband op zijn schouder. Ik vraag me af of er ook enge beesten zijn waardoor hij met ons meeloopt maar nee, afgezien van kippen, een paar geiten, hond of kat en insecten huist er niet veel met vacht, schubben of veren hier. Onderweg komen we langs de grote rotspartij die vanuit zee opstijgt. Als je van abseilen of rotsklimmen houdt, here you go. Abou vertelt dat de rots oorspronkelijk tot de zee was maar handmatig werd/is afgehakt voor de steensoort om daar weer mee te bouwen op het vasteland. Het stuk tussen de afgehakte rots en daar waar de zee begint is minstens 150 meter en ik zie allemaal bergjes met stenen en kiezels op formaat gesorteerd en vrouwen die daarmee bezig zijn. Restanten van afgehakte of gevallen rotsblokken, kleiner gemaakt, gebruikt om te bouwen op het eiland of nog steeds verhandeld naar het vasteland. Gehakt vanaf de rots wordt er niet meer. Voorbij de rots is het dorp van Abou. Een dorp zoals in de stad, een aaneenplaksel van alles waar mee je kunt bouwen. Iets hogerop wijst hij zijn huis maar tussen het wasgoed, geiten, kippen en van alles wonen ook zijn vader en moeder waar hij ons aan voorstelt. Onderwijl wordt ik door schuchtere kindertjes voorzichtig aangeraakt, ik zal heus de 1e witneus niet zijn die ze zien maar blond, blauwe ogen en toch best groot en wit blijft een beetje vreemd. Het dorp ligt aan het strand, op het strand wordt gevoetbald door allerlei leeftijden, liggen pirogues al dan niet in goede of vergane staat en verbaas ik me over de enorme hoeveelheid zwerfvuil. Ik verbaas me daarom maar niet over de kinderen die de schillen van de door ons gegeven bananen laten vallen waar ze staan. Waarom zou je druk maken over een bananenschil als er dagelijks een oneindige stroom van troep aanspoelt vanuit de zee. Tassen, afval, een fietsframe, eenzame slippers en schoenen, brokstukken, watercontainers, flesjes en veel meer. Veel meer dan de plaatselijke bevolking weet waar ze het kwijt kunnen want aan de andere kant van de overtocht ligt nog veel meer.

We nemen hartelijk afscheid en gaan weer terug naar Conakry. In onze boot ook 3 lokale tienermeisjes die een dagje eiland hebben gedaan. Tussen hen in een karton rode wijn en 1 van hen heeft de draadloze Iphone speakers in haar oren.

Na de overtocht wacht een nieuwe uitdaging. Het tij veroorzaakt een verschil van bijna een meter met de kade en onze bootsman lijkt bedacht te hebben dat afstijgen aan het begin van waar de kade in zee komt het beste is. Dat betekent balancerend op het hogere deel van met aan 1 kant drek of tot je knieën wadend. Ik zie mezelf garandeert plat onderuit gaan in de drek en vind het zijn van een bezienswaardigheid met mijn lengte en haarkleur wel genoeg dus nee, dat gaat ridder schijtebroek niet doen. Vriendin is het gelukkig met me eens en vraagt Djibril naar verderop te varen. Wat ie doet maar dat betekent klimmen van achter naar voor in de wiebelende boot en over de punt klauterend de kant op.  Yoga, fitness en pilates in een lesje zonder instructie.

De weg naar huis is een grote file met op sommige punten een complete verkeersknoop en weer wordt het snel eten want om 8 uur hebben we afgesproken bij een dichtbij wonende vriendin. We gaan vanavond dansen bij hun vaste hangout. Chez le Cyprien. Er is niks Cypriotisch aan de man maar zijn uitspanning, niks meer dan een soort overdekte patio, is bekend bij mensen van allerlei pluimage. Hoe de avond verloopt is altijd een verrassing, vanavond zijn wij er en zitten en nog 4 mensen.  Er is een live band die van alles kan spelen en wij gaan dansen. De zanger is een man van ergens in de 70 die me serenades toezingt en in de loop van de avond zijn zowel wij, de andere 4, nog een man die binnenkomt met 2 vrouwen in traditionele kleding, de Afrikaanse eigenaar, zijn vrouw en het meisje en jongen van de bediening aan het dansen. De band is super, het bier smaakt goed, ik plak alweer aan alle kanten en het is weer 3 uur voor mijn hoofd ligt.