Conakry & Roume

De 1e stop is op de begane grond van een 3 etages hippe uitgaansgelegenheid waar we eten. Op de 1e etage een bar en op de 2e een rooftopterras met palmbomen en loungehoeken. Ik vraag me af of Bloemendaal ook zulke mooi ingerichte clubs heeft. Met het klimmen per etage klimt ook het aantal decibellen. Van binnen dreunt mijn zojuist verorberde banaan flambee op de maat van de muziek in mijn buik zonder dat ik zelf beweeg.

Volgens vriendin en man is het rustig, ik zie vrijwel alle zitjes bezet. 🥴 Naast ons 2 stelletjes waarvan de jongen een shirt draagt gemaakt van die lovertjes die iets anders worden als je erover wrijft.  Ik onderdruk de behoefte zijn shirt te aaien🤪🤪 de andere jongen draagt een blinkend horloge ter grootte van een pakje sigaretten.

Vanaf deze club gaan we nog even naar een andere, ook daar is het rustig. Volgens de eigenaresse waar we mee aan de praat raken, blijven mensen thuis vanwege mogelijke onrusten. De terugweg rijdt vriendin zelf, het kind van de chauffeur is ziek en hij moest naar huis. Vriendin stuurt ons behendig door straten zonder verlichting, met hobbels, kuilen en tegenliggers. Ik ben zo trots op haar, wat mij betreft kan ze meerijden met de Parijs-Dakar.

Het wordt een kort nachtje, er is om 9 uur afgesproken bij de haven met djibril, onze pirogueer.

Vriendin doet de registratie wie waarheen gaat met welke boot. Er is wel degelijk orde in deze chaos. Ik kijk mijn ogen uit naar de bedrijvigheid om me heen.  Jongens en kinderen voetballend op het strand, de meeste blootsvoets laverend in de ondefinieerbare brei.  Ontelbare bootjes die af en aan gaan om te vissen of met dagjesmensen naar de eilanden of bewoners van. Met voorraad en de winkel van Sinkel die op en afgeladen wordt. Het is een komen en gaan op deze smalle bootjes en drukte van mensen en karren op de aanlegkades. Voor mij stalt een man een zak met strandhoedjes uit die eruitzien alsof ze gewassen en opgelapt zijn. Heel precies op maat, kleur en met of zonder decoratie. Je zult er maar 1 nodig hebben 🥴. Handelswaar zoals gekookte eieren, stukken kokos,brood, cakejes, frisdrank en meer hoog getorend in manden en emmers op het hoofd van voornamelijk vrouwen en meisjes, al dan niet met baby of broertje/zusje op de rug. Sigaretten ook te koop bij kinderen, de enge plaatjes zijn afgeplakt. En heel veel torens van drinkwater op de hoofden om te verkopen of over te brengen. Plastic zakjes met een kleine hoeveelheid, goedkoper dan een grote fles. Zakjes ook die een plastic lint vormen waar je maar kijkt en loopt.

De overtocht naar Roume is wat langer dan naar Kassa. onderweg eten we Libanese broodjes, vers van de bakker,  meegebracht door een vriendin die ook meegaat. De vriendin heeft ook haar 2 kinderen mee die zoals kleuters zijn, zowel aandoenlijk als jengelend. Haar man komt morgen, een  nacht zonder airco en kamperen trekt ie niet.

Bij aankomst een soort markt. Alles wat je aan de andere kant misschien vergeten was, kun je hier kopen. Zelfs flashy panty’s of een avondjurk. Mits het je maat is dan 😂

Hoe men eruitziet is trouwens best een dingetje hier. Als het niet uitgedragen kan worden in kleding, dan zeker in de haren. Vlechtwerken als borduurwerk ook bij de mannen, of gekleurde ingeschoren motieven. En veel, heel veel extensions en dreads. Meestal versierd met kralen, schelpen en bling bling.

De vibe op dit eiland is anders dan op Kassa en wat ik morgen zal merken, op Tamara. De invloed van Libanese flair.  Herkenbaar voor mij uit mijn tijd in Dubai. De kant van het eiland waar de zee kalm is noemt men dan ook Beiroet Beach.

Over de mode, net als op het vasteland ook hier prachtige kleurig bedrukte traditionele kleding.  Met motieven ook waarmee soms onderwerpen zonder woorden duidelijk gemaakt. Een ervan is de zwaluw die zowel voor vrijheid als voor het “pas op, wat jij kan kan ik ook” naar de partner toe die zich te losbandig gedraagt, staat.

Ik heb geen lap met zwaluwen omgeslagen die uitstraalt vrij te zijn. Wat voor de mannelijke bevolking geen bal zou uitmaken trouwens. Na nog geen 100 meter lopen op het eiland ben ik al gevraagd te trouwen door dromerige donkere ogen, een witte glimlach en rastahaar. Dat hij eind 20 is en ik blond en blank en dus niks voorstelt weet ik heus wel. In her land der blinden is één oog immers koning. Maar af en toe aandacht krijgen omdat je positief opvalt is best leuk.

Ons hotel bestaat uit een aantal hoogpotige huisjes aan de rotskant van roume met uitzicht op de Atlantische oceaan, geschilderd in Grieks blauw wit. Het restaurant een overdekt, open gebouw.  Een verblijf op een eiland is tegelijkertijd een mini vakantie, weg van de hectiek in Conakry, primitieve luxe en vrijwel internetloos. Baden en toiletbezoek met water uit een emmer. Slapen met alleen het geluid van golven die tegen de rotsen klappen en het delen van stopcontacten om telefoons op te laden, wat ook in een heeeeeeel traag tempo gaat 😂

Dat primitieve geeft niks want afgezien van eten, de plaatselijke bedrijvigheid gadeslaan, slapen, zwemmen en lezen hoef je hier ook niks. En het eten…van oor tot oor een vette bek maar ik heb nooit eerder zo’n heerlijke krab gegeten, opgediend op een tafel onder de acacia bomen. Afrikaanse muziek op de achtergrond, djembé geluiden vanaf het strand en het vooruitzicht van straks bij een kampvuur naar de sterren staren.