Vandaag 2 maanden geleden ging ik smorgens vroeg op pad om de 1e trein naar Rotterdam te nemen met bij me een kistje planten en bloemen. Opgemaakt door een meedenker bij een duurzame bloemist. Op het bankje naast me lag een hoopje mens te slapen. 2 stops later stapte de conducteur in, het hoopje mens bleek een meisje. geen ID, geen Nederlands, geen geld, gebrekkig Engels en onderweg naar Amsterdam met niet meer dan een plastic tasje met spullen. De conducteur was in een goede bui, gaf haar een dagkaart naar Amsterdam en adviseerde haar op het eerstvolgende perron de andere kant op te reizen. Ik raakte aan de praat, hij leek me met het uitgeven van een kaartje iemand met een logisch denkend brein, de kans om in de andere trein tegen dezelfde hindernis aan te lopen immers groot en waar ga je die boete heen sturen. En ja, het begrip gelukszoekers kende hij ook. Onze wegen splitsten op station Rotterdam, mijn volgende rit ging naar Alexander polder alwaar ik opgewacht werd door zwager voor een rit naar Veeningen, zo’n dorp wat bestaat uit een paar straten, een kroeg en een kerk. Mijn oudste zus, het enige familielid met wie ik contact heb gehouden, was de week ervoor overleden.
Zowel het ter aarde brengen, als rituelen een aantal dagen na overlijden van een dierbare worden op verschillende manieren uitgevoerd of en met familie herdacht. Of jaarlijks op de sterfdag of op Allerzielen. Om de ziel schoon te laten overgaan naar tja, wat eigenlijk. Zou een ziel, net als in de verkeerde trein stappen, zwervend kunnen blijven?
Of je ziel schoon genoeg is om over te gaan, wie of wat beoordeelt dat eigenlijk. Was mijn zus een schone ziel? Ik vind van wel. Tegengas gaf ze zeker als ze het ergens niet eens mee was of een andere mening had, wat dat betreft lijk ik wel op haar. Zoals ook andere overeenkomsten. Maar begaan met anderen was ze ook en een mooie ziel, ja die had ze zeker.
Zus wist van haar tikkende klokje en had hiermee de gelegenheid haar uitvaren vast te leggen zoals ze dat wilde. Op een door haar zelf uitgekozen plek onder ruisend groen, in een katoenen jurk en geschilderde bloemen op haar borst. En zo was ik voor het eerst in mijn leven te gast op het wegbrengen naar een natuurbegraafplaats. Een dag die los van het verdriet, misschien de mooiste dag van het jaar was. De zon scheen, de bomen roken zoals bomen ruiken en alles was goed. Bloemstukken blijven op een natuurbegraafplaats niet lang liggen om de omgeving zo natuurlijk mogelijk te houden en grond zo min mogelijk te vermengen met stoffen waar de meeste bloemen en planten mee behandeld zijn. Anders dan een steen heeft familie coördinaten om de plek terug te vinden als daar behoefte aan is.
Zus zal anders dan het meisje in de trein inmiddels wel zijn naar daar waar het zorgeloos is.Voor haar geen dagkaart en reis met spullen. Naar het daar waarvan we niets weten neem je niets mee. Voor ons veel meer herinneringen dan passend in de grootste tas. Zelf hoop ik dat mijn dag van eindigheid nog lang wegblijft maar dat het net zo’n mooie dag wordt. En een duurzame ook. Daar zal vast een prijskaartje aan hangen, de dood en alles eromheen is een dure aangelegenheid. De een z’n dood is andermans brood.
Leuk om te lezen? misschien Terug naar de Natuur en Bankjespraat. ook wel. delen, liken, volgen… heel graag.
Tegendraads. Over kleren en andere stof. 
Ik lees jouw verhaal/herinnering van jouw zus, een paar uur voordat het de sterfdag is van moeder, nu alweer 4 jaar geleden. Op de achtergrond muziek aan van Once upon a time in The west. En ik voel mij zo rustig…
Dat gevoel heb jij ook hopelijk ervaren daar op dat plekje in de natuur bij je zus. Met je mandje 😘
LikeLike
zeker wel. en fijn dat jij je ook zo rustig voelt. die 4 jaar voor jou zullen soms snel gegaan voelen en op andere dagen alsof het gisteren was.
LikeLike