Donderdag 01.30 uur. 3 uur geleden lag ik nog in het zwembad en laafden vriendin, 2 vriendinnen van haar die ik ook heb ontmoet, en ik ons aan mojito’s onder de sterrenhemel. Giebelend als tienermeisjes, uitmondend in serieuze gespreksstof.
Vandaag was mijn laatste dag en wat heb ik genoten. Zonder verwachtingen als toerist, gewoon mee met het dagelijkse leven van vriendin en man. Mengen met de mensen waar zij mee optrekken, boodschappen doen bij de superbobo, meedoen met yoga en pilates, lopend naar chez cyprien. Met een lampje om te kunnen zien waar je je voeten zet en zodat het langsrazende verkeer je ziet. Vanmorgen naar de markt voor wat boodschapjes, karitee en gedroogde hibiscus. Bijna struikelend in de drek ook. Vanmiddag langs het strand, een afgebakend stuk waar veel jonge mensen sporten, dansmoves oefenen en chillen met een houten keet waar geluid op disco volume vandaan komt, voor een cocktail.
En nu zit ik in de vertrekhal van Conakry airport. Ik zie op mijn schoenen nog zandrestjes van Kassa, Roume en Tamara. Om me heen een bonte stoet van mensen in 50 tinten chocola.
Ik ben gebracht door vriendin, Lamin en de chauffeur. Gelukkig maar want hoewel mijn Frans in 2 weken is gegroeid naar 15 vind ik het een fijn gevoel dat ze bij me zijn. Afscheid nemen kan ik niet goed, de waterlanders prikken. 😢
Na incheck door de paspoortcontrole in de rij voor de tassenscan.
Ik wordt eruitgehaald en moet terug. Snap er niks van 😕
De mevrouw blijkt de iris en vingerscan te zijn vergeten en kijkt naar me alsof dat mijn schuld is. Mijn blikje cola mag ook mee mits ik dat ter plekke open maak 🤷♀️
En nu wacht ik. Met een maanlandschap van muggenbulten op mijn benen en een warm hart.
Want Conakry, met al je troep, enorme verschillen, luchtvervuiling en chaos, ik denk het te snappen. Africa grows on you 🍀
Tegendraads. Over kleren en andere stof. 