Nee, naar kantoor zou ik nooit meer gaan. Geen 9 tot 5 baan voor deze vrije vogel. Dat wist ik stellig. Ik was al een digital nomad lang voor deze omschrijving van broodwinners was bedacht. En toch had ik met een bloedend hart afscheid moeten nemen van zand, golven, de geur van eten, zon, offers, wierook, mijn honden en katten en deze cultuur doorweven van mystiek en spiritueel. Kort samengevat, de liefde in de breedste vorm ooit. Mijn vrije leven van vertalen en diverse banen om te kunnen zijn waar de oorsprong van mijn ziel lijkt te zijn, het ging niet meer. En zo belde ik op een maandagochtend in mei aan bij een statig pand aan een nog statiger laan in Den Haag. Op tweede gesprek voor een kantoorbaan. Lang leven het bestaan van internet. Ik mag dan in mijn hart een spiritueel nomade zijn, voor mijn vertrek en het achterlaten van slippers en sarongs had ik mijn netwerk geraadpleegd voor de opstap naar werk resulterend in die afspraak. Van wind en je gelukkig voelen kun je zelfs in een paradijsomgeving immers geen rekeningen betalen. Met nog een rest van een jetlag liep ik die zaterdag als een kip zonder kop vertwijfeld winkel in, winkel uit. De donderdagavond ervoor was ik na een jarenlang verblijf op Bali weliswaar geland op Schiphol maar echt geland voelde ik mij zeker niet. Jaren had ik geleefd in luchtige kleding en sarongs, op slippers of blote voeten. En nu moest ik me letterlijk en figuurlijk weer in een keurslijf persen. Nette kleding en schoenen met een hakje. Wat moest ik in ‘s hemelsnaam aan! Ik had dat keurslijf – een belemmerend omhulsel volgens de Dikke Van Dale – nog nooit zo letterlijk ervaren. Het is het jurkje van deze foto geworden. Met een keurig, geleend, jasje van een oud-collega en eetstokjes plus bloem in mijn haar voor het Azië gevoel ging ik in gesprek. Of het (mede) aan het jurkje lag heb ik nooit gevraagd, maar ik werd aangenomen 😊. Op de vraag wanneer ik zou beginnen riep ik: Nu! En zo zat ik ineens weer achter een bureau naar een beeldscherm te turen. Later heb ik wel terug gehoord dat de indruk onuitwisbaar was. En dat jurkje!
Enfin. Inmiddels 8 jaar later tuur ik nog steeds naar mijn beeldscherm achter datzelfde bureau. Af en toe de drukte van de stad inruilend voor Terschelling of Friesland en dromend van een ander bestaan. Mijn huis staat niet vol met boeddha’s of anders ter herinnering, wel heb ik een offerplekje op mijn balkon. Bali zit nu eenmaal in mij. Met de keus van werken in Den Haag vinden mijn voeten nog vaak de weg naar zand en zee. Misschien heb je me wel eens gezien ook; Zeemeerminnend in de golven s ’morgens voor ik na kantoor ga. Het jurkje pas ik helaas niet meer (oeps) en is doorgegeven aan Lydia’s Cast. Voor dit verhaal en een mogelijk nieuwe draagster. Waarbij ik hoop dat het voor haar ook een jurkje met een verhaal mag worden. Of een onvergetelijke indruk maakt.
Heb jij herinneringen aan een kledingstuk waarvan ik stof tot verhaal mag weven? Neem contact met me op. En vond je dit leuk te lezen? lees dan ook Torentjesdag en/of Staatsloterij versus dromen
Keurslijf – 6 definities – Encyclo
Tegendraads. Over kleren en andere stof. 
Geef een reactie