Mijn 1e echte baan was bij een bedrijf in koffieautomaten. Vers van de middelbare en niet wetend hoe verder. Ik wilde stewardess worden maar dat was afgekeurd. Het aangeboden alternatief, doorleren voor kleuterjuf zag ik echt niet zitten maar wat dan wel. Tussenjaren en rondreizen om jezelf te ontdekken zoals nu standaard lijkt te zijn deed destijds vrijwel niemand. Althans niet in mijn omgeving. En de opleiding kleuterjuf, mwah. Wetende wat ik nu weet had ik vermoedelijk een kind iets aangedaan dus dat niet doen was maar goed ook. Maar goed, bij het bedrijf van de vader van vriendin van zusje (volg je het nog) was de telefoniste weg of zoiets en aangezien ik toch vakantie had was vriendin ingezet als boodschapper mij te vragen. Aldus ging ik op sollicitatiegesprek. Geen idee wat ik droeg voor dat gesprek, wel dat ik heel erg onder de indruk was met wie ik dat gesprek had. De secretaresse van de directeur. Van haar kleren, haar uitstraling en de wolk die om haar heen hing. Dat wij als mede collega’s door de wolk ook wisten of ze in da house was en die wolk ook nogal eens voor bizarre uitingen van frustratie zorgde bij anderen leerde ik later.
De secretaresse was in mijn beleving een vrouw van de wereld. Zo kocht ze 2x per jaar een garderobe met een paar bruine en zwarte schoenen of laarzen, ging ze frequent naar de kapper en reed ze in een VW kever. Dat ze die indruk niet alleen bij mij maakte hoorde ik ook van mijn later aangenomen collega. Die had klotsende oksels bij haar sollicitatie gekregen van het idee dat ze misschien ook zulke hakken moest dragen.
De secretaresse dus. Met haar Schoevers attitude een rots in de branding voor het bedrijf en wellicht had ze de boel ook zelf kunnen leiden.
Bij dat bedrijf heb ik best lang gewerkt maar met het veranderen van baan, daar na verloop van tijd de man ontmoeten die mijn echtgenoot zou worden en voor 12 jaar verkassen naar elders verwateren contacten en zo ook die met oud collega’s. Tot een jaar of wat geleden er een soort van reünie werd georganiseerd en ik haar en wat andere collega’s weer ontmoette. De secretaresse van toen was ze al lang niet meer. Zoals anderen ook, ups en downs doorgemaakt, levensdeuken opgelopen, de zwak voor een goed gevulde garderobe onveranderd en de attitude herkenbaar door een klaterende schaterlach. Nog steeds uitziend om door een ringetje te halen al was de kledingstijl wel heel anders dan destijds. Kleurrijk, veel roodtinten en meer gewaad achtig dan confectie. Voor het verwerken van de levensdeuken had de wind haar de woestijn gewezen en aldaar heeft ze haar hart verloren aan de Sinaï en kamelen. Ze gaat wanneer toelaatbaar maar woont hier. Daar in een tent, hier in een kleurrijke tempel. Daar het zand, kamelen en de bedoeïenen en hier de liefde voor anderen en comfort. Bovendien moet ze hier zijn voor bezoek van Chris & de andere hottie. Die houden niet zo van zand en kamelen.
Oost en west stroomt als bloed door haar aderen. Zo rood als haar gewaden en lippenstift op een prachtige, bijna altijd breed lachende mond ook.
Dit tasje heb ik van haar. Met klingelende muntjes die ook mij weer terugbrengen naar een tijd van outfits dragen met klingelende muntjes en belletjes. Maar daarover een andere keer.
Leuk om te lezen? Lees ook Verliefd. en ..1,2,3,4 hoedje van
En heb jij een kledingstuk met een verhaal waar ik over mag schrijven? Neem contact met me op.
Tegendraads. Over kleren en andere stof. 
Geef een reactie