Groen doen.

Van een aantal mensen uit mijn omgeving is recent het huisdier ingeslapen. Niet hetzelfde als een huisgenoot, maar voor hen geliefd gezelschap dus verdriet alom. Snap ik best. Een beest geeft aanspraak, er is altijd iets thuis en blij je weer te zien maar geeft geen ergernissen als tandpasta klodders of flosdraad in de wasbak. En hoewel ik al lang geen huisdieren meer heb, man ook niet trouwens maar dat terzijde, ben ik sinds ik me heugen kan een dierenvriend. Ik zal een jaar of 7 geweest zijn toen ik op weg naar school een muis vond en het diertje met een broodkorst in mijn tas heb gestopt. Het beest piepte en ritselde waardoor betrapt. De conciërge zou erop passen maar toen ik het na schooltijd ging ophalen was ie er niet meer. De conciërge vond het een vies beest en zei het te hebben vergast. Toen vond ik het verdrietig en was ik boos, nu denk ik het was een verknipte gast of psychopaat. Thuis ben ik opgegroeid met beestjes ook. Katten, honden, hamsters, cavia, kippen. Een verdwaalde kauw heeft ook nog eens rondgevlogen in huis. Dat was niet zo’n succes trouwens. Zo ook mijn laatste werkplek. Terugkijkend waren de dieren daar het leukst. Op de 1^e dag daar schepte ik een angstige muis uit een voerbak, in de laatste week begroef ik een konijn.

Diertjes dus. Toen ik 13 was zijn we vrij plotseling verhuisd van den haag naar Hazerswoude. In mijn beleving het andere eind van de wereld, zowel in afstand als hoe ik me daar voelde. Geen vriendinnen, wonend in een onbewoonbaar verklaarde boerderij. In den haag was ik net begonnen op de middelbare school maar aldaar moest ik naar Alphen waar ik een vreemde eend in de bijt was. Concreter; een hoer want uit de stad. Welkom pest tijd.

Jongste broertjes en zus gingen naar het plaatselijke buurtschooltje, oudere zus en broers werkten.  Om de situatie voor mij wat aangenamer te maken kreeg ik een bokje. Ik doopte hem Gertje en hij was zoals bokjes zijn, brutaal. Meermaals lukte het hem het huis in te komen en te snaaien wat ie te pakken kreeg en m’n moeder heeft ie een keer zowat de sloot in geduwd.

Dan Gertje en de kleren. We praten 1972/73 en helemaal hip waren T-shirts met letterteksten. Je voelt hem vermoedelijk al aankomen. Ik had er 2 waarvan 1 groene waar met grote zwarte letters zijn naam op stond. Gertje was in een ronduit kloterige periode van gepest, nergens bij horend en bovendien door een ongeluk eind lagere school waardoor beschadigde tanden en mijn lengte mij heel erg lelijk voelend, mijn steun, toeverlaat en beste vriend. Daarbij was ik zelf zo groen als gras. Mijn T-shirt droeg ik dus met trots. De gemiddelde 12/13 jarige van nu zou het dragen van zoiets vermoedelijk als lijfstraf ervaren, liever loopt men onbetaald reclame te maken voor een of ander merk waar wie weet oeigoeren of kinderhanden opgesloten als kippen in een legbatterij aan geborduurd hebben.  

Het groene T-shirt heb ik nog lang gedragen. En ook zijn er, net als dieren, meer groene kleren in mijn leven gepasseerd. Zo groen als gras destijds ben ik, in meerdere opzichten, al lang niet meer. Niet altijd even bewust van de consequenties op acties maar door schade en schande leert men. Mede hierdoor wordt mijn leven stapsgewijs groener. Door zo min mogelijk aan te schaffen of waar kan, 2e hands. Te letten op natuurlijke producten zonder microbeads in cosmetica en huishoudmiddelen, boodschappen doen met eigen tassen en bakjes en zoveel mogelijk plastic loos. Afval te scheiden ook al weet ik dat dit vrijwel onmogelijk is.

Gertje is niet groen terechtgekomen. Ik werd ouder en kreeg andere bezigheden waardoor minder aandacht voor hem. En opeens was ie er niet meer. Vermoedelijk geëindigd in een stoofpot of als saté. Mijn vader had zijn goede kanten maar ook, net als de conciërge, rotkuren.

Heb of had je ooit een kledingstuk met een verhaal wat je hier wil teruglezen. Neem contact met me op.

En vond je dit leuk? Laat het me weten in een reactie of lees ook ; Armoe ? Nou moe ! en … en Afval