Bevangen door die kleine Japanse ben ook ik aan het ontspullen geslagen en dan met name, zoals wellicht opgemerkt op you tube, in mijn klerenkast. En dus komen er spullen tevoorschijn die zowel ja als nee joy sparken. Zo ook dit hoedje. Onderdeel van het pakje wat ik droeg op mijn trouwdag. In tegenstelling tot wat nu gewoon is om een jaar, of langer, van te voren te beginnen met de voorbereidingen is mijn trouwdag in een kleine maand in elkaar gezet. Eind 1987 was er tussen hij die mijn echtgenoot zou worden, iets plezierigs ontstaan. Hij had heus in den beginne aangekondigd in het buitenland te willen gaan werken en ik, 27 verliefd en niet ongevoelig voor verandering zei “dan ga ik toch mee”. Niet beseffende dat dit in minder dan een jaar zou zijn. Op een zondagochtend in juli ging de telefoon. Toen nog een ding aan de muur, en ving ik iets op als “can I bring my wife”. En dat was het. Niks romantisch aanzoek op de knieën, wel memorabel. Er was gebeld vanuit een zandbak en om in aanmerking te komen voor een visum moesten we aantoonbaar getrouwd zijn. Niet zwanger en toch moeten. Nou ja, moeten; alles is een keuze. Maar zoals benoemd, jong en verliefd. Het was eind juli 1988, geliefde werd geacht 1 september te beginnen.
Trouwen dus. En iets speciaals wilde ik toch wel aan. Aldus toog ik met mijn jongste zusje op winkeltocht met als doel een pak. Ik kon mezelf niet voorstellen in een trouwgewaad. Het doel was een pak. Toch trok die winkel met echte trouwkleedjes ons als magnetisch naar binnen en ach, zo’n jurk proberen voor het gevoel kon geen kwaad en misschien hadden ze wel een pak. Maar nee, een pak met broek hadden ze niet, een pak met rok was er wel. Ecru van ottoman zijde, met een geplooide inzet van midden rug tot onder. Met oohs en aahhs nadat ik het aanhad ook maar het doel was een pak dus toch verder winkelen. Eind van de dag niet geslaagd, terug naar de 1e winkel voor pakje oohh en aahh maar helaas, het was verkocht. Nu weet ik niet hoe dat voor anderen werkt maar ik had vanaf dat moment mijn zinnen gezet op dat pakje en die week en het weekend erop tig bruidswinkels afgegaan en druk geweest met bellen. Het bewuste pakje bleek van Belgische makelij, is uiteindelijk besteld en kwam kort voor de grote dag aan.
De dag zelf verliep min of meer op dezelfde manier. Aantekenen op een moment nog vrij, ringen besteld, voor man aan een kettinkje want droeg geen ringen, kaartjes waren officieel gedrukt en verzonden, een deel ervan ondersteboven geadresseerd beschreven. Het feest zou plaatsvinden in huis. Het eten uit eigen keuken immers het beste en zo gezellig met iedereen bij elkaar. Indische overtuiging. Vanwege tijdnood en regeldingen geen huwelijksreis na de trouwdag, wel ervoor. Aldus een week vakantie geboekt in Spanje met eigen vervoer. Bij aankomst tegen een blinde muur aankijken, het strand verder dan de gids aangaf en de squashbaan nog in aanbouw. Stampij gemaakt en doorgereden naar Barcelona waar het vrijwel doorlopend regende. Weinig zongebruind dus ook op de heuglijke dag. De dag zelf zou een familievriend chauffeuren en de foto’s doen, een ander mijn haar en make-up. Mijn ouders zoals gewoonlijk nog net op tijd, mijn moeder opgelaten van spanning en ongemak. Wel was het een zonovergoten dag. Foto’s op de trap 2 treden lager want hij was kleiner. Het feest in huis dus. Een paar van de genodigden waren naar Rijswijk gereden in plaats van den haag, daar eenzelfde straatnaam. Nicht met vriendin deden de bediening, de uit Spanje meegebrachte wijn bleek bij aankomst geschift. Dit gelukkig bijtijds geconstateerd dus een nieuwe lading gekocht. In huis was het op een bepaald moment zo druk dat men klem stond en eten & drank werd doorgegeven, wonderlijk dat het plafond niet is ingestort eigenlijk.
Tot zover mijn memorabele dag. Echte trouwjurken heb ik trouwens later nog meermaals aangehad.
Zoveel jaren later met het hoedje in mijn handen denk ik aan dat kinderliedje. 1,2,3,4, hoedje van enzovoorts. In een glazen kast hoeft het niet, het glas zou vermoedelijk spontaan breken. Het hoedje zelf is nog in prima staat. Vast met aandacht gemaakt. Zeker was de dag ook plezierig maar zoals dat gaat op trouw en rouwdagen, emotie in het hoofd waardoor veel je ontgaat. De destijds gemaakte video band is vergaan, de foto’s met de in voorgaande blog benoemde overstroming beschadigd. Misschien zijn het rode vlaggen geweest, wie zal het zeggen.
Ergens later deze maand was het ooit mijn trouwdatum. Dit jaar dezelfde datum zit ik bij de psycholoog. Brokstukken ontstaan uit veelal niet goed doordachte beslissingen opruimend. Eigenschappen die mij typeren als spontaan, impulsief, in sommige opzichten prettig grenzeloos en nog wat puntjes schuren aan adhd. Prima mee te leven hoor, mits ik de rode vlaggen signaleer en bedachtzamer handel.
naschrift ; naar aanleiding van deze blog is me verteld dat het type hoedje de fascinator is. Hoe toepasselijk.
Lees ook ; Hartepijn Vakantie – Staatsloterij versus dromen
Heb jij een verhaal of herinneringen aan een kledingstuk? Neem contact met me op.
Tegendraads. Over kleren en andere stof. 