Bolletjesslikkers

Hoe blij kun je worden van betaalbaar en goed spul. En dan ook nog eens niet schadelijk voor mens en millieu. Of, zoals ik tot mijn ergernis te pas en te onpas hoor “goed voor het millieu”. Oogkleppen af en wakker worden graag ; vrijwel niets wat wij mensen doen is goed voor het millieu, hooguit minder schadelijk. Anyhoe ; tussen de spulletjes die ik op mijn snoet smeer, zijn deze 2 toegetreden. Wat de verpakking doet durf ik het niet te beweren maar de inhoud is microplastic free. En ja, daar wordt dit groeiend groenbewust meisje blij van. Die microplastics zijn immers een probleem. In wat we aan spulletjes gebruiken en in wat we dragen. Van fleece alleen al, maar ook van ander uit olie gewonnen stoffen, komen bij elke wasbeurt per m3 2 tot 4 miljoen plasticvezels vrij die zo minuscuul zijn dat ze uiteindelijk via consumptie weer terugkomen in ons lichaam. Zo wordt je ongewild en geheel vrijwillig toch een bolletjesslikker 😂. Ongeveer 120.000 deeltjes per persoon in je goedverzorgde lijf. Omgerekend de hoeveelheid van een pinpas. Dus nog even en je kunt pinnen door tegen een apparaat te leunen. Of ingeseald poepen. Lekker bezig dus met die bolletjes. Afgezien van de was, en wat we op ons lijf en snoet smeren poetsen en schrobben we met sponsjes, lappen we met microvezeldoekjes en huist menig huishouden een variatie aan potjes en flesjes. Je hoeft geen wetenschappelijk onderwijs gestudeerd te hebben om te kunnen bedenken dat er per huishouden heel veel van dat niet afbreekbare spul het riool in wordt geslingerd. Wat uiteindelijk weer terugkomt in het millieu en dan opeens rara ; daar niet meer goed voor is. Alsof tovenaar Merlijn een trucje doet. Grappig feitje, de voornaam van de plastic soupsurfer is maar 1 letter verschil. 

Het soupsurfen is ontstaan door zijn meanderen en planderen op een plankje in het nat en een groeiende ergernis aan afval van voornamelijk plastic. Niks doen is geen optie en dus besloot hij er iets aan te doen. Soupsurfen dus. Ik heb ontzag voor mensen als Merlijn en Dirk Groot aka the Zwerfinator. Immer strijdend tegen in dat wat een onophoudelijke stroom van troep en rommel lijkt te zijn. Surfend, planderend, metend. Dat planderen doe ik, en heel veel anderen ook, aan de wal. Vanmorgen weer eens een rondje park gedaan en 3x een flinke tas geleegd met als bijvangst een printer, wieldop en 2 van die tanks voor lachgas. Al bukkend en squattend voor de bil en beenspieren kwam die zin “de vervuiler betaald” in mijn kop. Daarmee wordt in de regel de consument bedoelt maar in feite is dit de producent. Het gemak van verpakte spullen wordt je voorgeschoteld gelijk een tovenaarstruuk of ei van Columbus maar ondertussen moet je op speurtocht in vrijwel elke winkel of meer tijd besteden aan winkelen elders waardoor dieper in de buidel grabbelen om aan je niet verpakte spullen te komen. En dan krijg je als eindgebruiker de schuld van vervuilen terwijl producenten megawinsten maken die mogelijk weer wordt geïnvesteerd in vieze spelletjes als wapentuig of belang hebben bij zaakjes waardoor we onder een dekentje willen zitten om de energierekening te beheersen. De vieze bijvangst van geld verdienen is nog ronder dan moeder aarde. 

het gevecht tegen de echte vervuilers en het grote spel waar we in verstrikken is nog een lange weg. Voor jezelf kun je best wel wat doen. Nadenken aan wat en bij wie je besteedt bijvoorbeeld. En de microplastics zijn met wassen te vangen met een guppy bag. Kost ongeveer 30 euro. Of  2x geen bezoek aan een andere vervuiler. Zo’n fastfoodketen met ook weer een of ander plastic na 2x gebruiken stuk ding erbij om het kind rustig te houden. Over die gratis not so gratis zooi, bij de boodschappen sparen voor zo’n guppy bag lijkt me een betere actie dan die prullen waar we met koningsdag weer over struikelen en wellicht door kleine handjes in elkaar zijn gefrutseld. Zo’n guppy bag bij elkaar sparen is namelijk wel goed voor het millieu. 

Afgezien van die zak -nee, niet je kind erin stoppen met de was mee – zijn de microbeads in je cosmetica en huishoudelijke producten heel gemakkelijk te traceren met de app Beat the Microbead. Fotocamera richten op de ingrediënten en op dat knopje drukken. Hopla ;een kind kan de was doen. Wat mij dan weer niet zo goed afging met mijn oranje en geliefde trui van een eerlijk merk en 100% lamawol 😔. Even niet opgelet met sorteren met als resultaat een kindertruitje maar niet geschikt voor mijn ruilpunt ; KrijgdeKleertjesRijswijk. Mijn trui is stug en stijf als een dwangbuisje en hooguit geschikt voor kindertjes die ik als Tovenaar Merlijn (voor even) zouden willen wegtoveren. Wat ik liever doe met de grote mensen die hun rotzooi dumpen in een park of waar dat niet hoort.

Nog niet genoeg van dit draadje in de knoop ; lees dan ook Vlam in de pan over de was doen of Vrouw, wat doe jij nou?

https://www.plasticsoupsurfer.org/nl/about/biography-merijn-tinga-plastic-soup-surfer