Lydia blogt. Over gewone en niet gewone dingen.
Verteller, luisteraar, terrasfilosoof, praatjesmaker en over het algemeen een optimist. Eeen Haags meisje van 50en nog wat. Hoog op de poten, hart op de tong met een zachte kern. Eeuwig zoekend naar zichzelf, financieel incontinent, een leven als een ganzenbordspel en met kleine stappen onderweg naar een duurzamer bestaan. . Schrijvend over zaken die me raken, vermaken, fascineren, irriteren, interesseren en meer. Lees je mee? Of wordt volger en deel. Daar groei ik van š
Nieuwjaarsdag. Her en der klinkt nog een eenzame knal, de mist in mijn hoofd is opgetrokken en het maagzuur ook zo goed als. Weliswaar staat de groene vriend zijn laatste naalden los te laten op het balkon en liggen de ballen weer op zolder maar de klus is al schommelend, niet in staat tot meer,... Lees verder →
Flashback naar 1997/1998 en
Stikstof, fijnstof, CO2 uitstoot, broeikaseffect, plastic soep, een stijgende zeespiegelā¦ Ā het houdt niet op. Niemand staat handenwrijvend op met het idee ālaat ik vandaag eens flink mijn best doen om de wereld te verpestenā en de meeste mensen willen ook wel maar ja, dan moet er iets ingeleverd of aangepast worden aan de levensstijl en... Lees verder →
De meeste mensen zijn net als ik, in het bezit van een bed.Ā Dat ding wat je verschoont, opschudt en jezelf vast wel eens aan hebt gestoten, bezeerd of geĆ«rgerd en waarschijnlijk al jaren hebt.Ā Ā Niet dat je je hele leven dezelfde matrassen hebt maar wanneer het tijdperk aangebroken is dat je je eigen voordeursleutel... Lees verder →
Recent las ik weer zoān verhaal van een vrouw die de oh zo vreselijke 50 aangetikt heeft en zich bij het wakker worden op die dag blijkbaar opeens een bejaarde voelt. Om zich minstens 15 jaar jonger te voelen doet ze heur haar in een hoge staart. Schijnt een trucje te zijn waardoor de boel... Lees verder →
Het gevecht in mijn kop. Rammelt, schuurt en graaft. Het houdt maar niet op.
Urk en de straat waar ik opgroeide. Een zooitje ongeregeld.
Over dumpen-gedumpt-Taekwondo en Zachte heelmeesters ...
Tijd is oneindig, en toch altijd te weinig.
Na 2 jaar weer aan de bak, in een pak. Ben je dan gekleed of verkleed?
