Pakjesdag

In pak aan de bak

Onlangs stuitte ik op een artikel over schooluniformen en kon ik niet nalaten een aantal van de tegenstellingen te lezen. Het artikel gaf, mede vanwege het recent weer werk te hebben en hier bedrijfskleding voor dienen te dragen, nogal wat herinneringen. Er is in loop der jaren heel wat kostuum en verkleed gedoe gepasseerd; beginnend bij een blauw plooirokje.
Ik zal een jaar of 10 geweest zijn toen mijn zusje en ik op de wandelclub van de buurtvereniging werden gedaan. Waarschijnlijk hadden mijn ouders daarmee eindelijk wat vrije tijd want 8 kinderen, ik geef het je te doen. Dus zondags in een blauw plooirokje met witte sokjes en lakschoentjes, opgepoetst met slaolie. Ik was er gelukkig toen niet mee bezig hoe dat eruitgezien moet hebben maar t zal vast niet charmant geweest zijn. Voor de beeldvorming, ondergetekende was zo’n spichtig kind met vlashaar. Raar eigenlijk ook dat we op lakschoentjes liepen, daar blaren aan over gehouden te hebben kan ik me niet herinneren. Wel mijn 1e echte zoen en een soort van bedrijfsongevalletje.
Het uniformpje van de wandelclub werd al snel ingeruild voor een majorette pakje en in het kindercircus daarna heb ik ook een diversiteit aan verkleedpakjes gedragen, jaren later en allang niet meer spichtig gevolgd door weer andere outfits van glanzende glimmende stofjes.

Dit dus op gebied van vermaak en vrije tijd. Hoe anders zijn stofjes en snit als we het over bedrijfskleding gaat. Alleen vliegende dames & heren lijken hier uitzondering op te zijn. Draagbaar, thuis-was bestendig en redelijk onverslijtbaar gaat over het algemeen niet samen met modieus. Werkkleding is in bepaalde beroepen voor de veiligheid, kan autoriteit uitstralen, dient bovenal beroep- en bedrijf herkenbaarheid uit te dragen en is niet voor de sjeu.

In mijn gezin heeft heel wat bedrijfskledij aan de waslijn gewapperd. Oudste begon ten tijde van ons expatbestaan in een schooluniform in Bangkok. Anders dan ik in plooirokje zag hij (toen 6) er wel uit om op te vreten in zijn blauwe bermuda en geruite bloesjes. Vandaag de dag lijkt de inhoud van een kledingkast bij menig kleuter al voor een moeilijke start van de dag te zorgen, daar hadden wij geen last van. Gewoon elke dag een blauw broekje en geruit bloesje. Geen keuzestress, En hoe fijn, wassen en kreukvrij strijken was 1 van de dingen die onze Thaise toverfee met plezier deed. Oudste lijkt trouwens qua kleding voorkeur de genen van vader te hebben. Vader woonde min of meer in iets waar een bedrijfsnaam op stond en oudste ging na de middelbare school voor een defensie opleiding met een aantal jaren leger en camouflage groen. Deze onverslijtbare, stugge kleding is ingeruild en ook hij woont vrijwel in iets met een bedrijfsnaam. Jongste bracht vanwege bijbanen van alles mee en voor hem heeft zo ongeveer de hele voedselketen aan de waslijn in Grijswijk gewapperd. Burgerbezorger op de fiets, taco’s, broodjes en sushi op een scooter, en ook die grote blauwe boodschappenwagen is gepasseerd. You name it; Bijbehorende kleding heeft het water in de wasmachine hier allemaal geproefd.

En nu dus weer voor mezelf. In bedrijfskleding gehesen is het zelfs als ambassadeur van goed leven fijn om na 2 jaar weer werk te hebben. Sinds kort doe ik een aantal dagen van de week aan pakjes dag en is mijn outfit donkergrijs met een lichter streepje. Qua kleur in combinatie met het peper en zout gamma in mijn haar aan de oppervlakte absoluut 50tinten grijs maar daar houdt het dan ook op. Niet denken what to wear is absoluut prettig maar een beetje spicy had ik wel leuk gevonden. Rode hakken om de boel op te fleuren is een no go, het moet degelijk zwart. Wat betreft het niet zichtbare heb ik wel vrij spel. En met een zwak voor kantjes en glanzende stofjes haal ik graag de hunkermol uit de kast 😉

Vond je dit leuk ? lees dan ook Vlam in de pan , Werkloos? Nee, werkbeschikbaar ! en/of De hunkermol, wie kent hem niet. 

En heb jij een verhaal met herinnering aan of door een kledingstuk waar ik over mag schrijven? Neem contact met me op.